De diamantduif

De vogels houden ons bezig. Nu was er een diamantduif in een achtertuin neergestreken. Iemand pakte de duif op, deed ‘m in een kooitje en vroeg mij of ik het dier kon vragen wat ze wilde. Het was laat op de avond, ik had vergaderd en kreeg dan ook niks meer door dan een benauwde ademhaling en het gevoel beknot te zijn.
De volgende ochtend ging het met vogel en mij beter. De vogel zat inmiddels in een ruimere kooi en had al wat gegeten en ik was weer fit.
Ik zag de vogel rondkijken en hoorde dat ze zich eraan stoorde als ze bekeken werd. Zelfs als de mensen op afstand bleven. ‘Als ze te dicht op me zitten kan ik niet rondkijken.’
Ik kreeg de indruk dat ze geen lange afstanden vliegen gewend was en dat ze geen getrainde conditie had.
Ik heb haar voorgelegd of ze bij deze mensen zou willen blijven. De duif keek het hele huis rond en concludeerde dat er geen duiven zijn. 'Dan kan ik niet blijven.'
Toen ik haar liet zien dat ze ook een gezellige huisvogel kan worden, gruwde ze daar wat van. Ze maakte op mij geen ondernemende indruk. Niet een vogel die het avontuur in een huis wel aan zou willen gaan maar eentje die gewoon wil opgaan in de vogelmassa.
Ik vroeg haar op het eind of ze nog wat had en kreeg een zakelijk bedankje dat ik dit wilde doorgeven.
Toen ik bleef doorvragen, hoorde ik: 'Regel het nou maar!' Met andere woorden: zorg dat ze me ergens bij andere vogels in een kooi zetten.
’s Middags is de dierenambulance gekomen en moesten de mensen afscheid nemen van de vogel. Best een beetje verdrietig want ze hadden het wel fijn met haar. Maar ze hadden zelf ook al wel gedacht dat dit geen binnenvogel zou zijn.