De koninginnepage (1)

Iemand stuurt een mail:
“Vorig jaar bracht mijn oudste dochter van haar jeugdtuin twee rupsen mee. Die hebben wij in een pot gedaan, gezorgd dat er vers loof van wortels was en we hebben veel naar ze gekeken. Prachtig zijn ze! En ze gingen een cocon maken! Helaas viel eentje van zijn takje op de grond, maar de ander hing stevig aan het takje. Het was even spannend of ze nog zouden verpoppen voor het eind van de zomer (eind september was het volgens mij) maar dat gebeurde niet.
De hele winter heeft de pot hier op de kast gestaan en ik verwachtte er niet zo veel van. Voor de vorm heb ik het laten staan, gewoon voor de zekerheid, je weet maar nooit.
Vanavond riep een van mijn dochters mij: ‘Mama, kom gauw kijken, hij is verpopt!’ Een prachtige koninginnepage! Echt zo mooi, maar paniek: wat nu? ik heb een grote vierkante verfemmer gepakt en daar een rooster opgedaan en de vlinder met pot daarin gestopt zodat hij (of zij) iets meer ruimte heeft als hij uit de pot wil.
Maar nu, ik wil de vlinder terugbrengen naar waar hij eigenlijk hoort, op de plek waar we hem gevonden hebben. Alleen, er is nog niets voor dit dier en het is nog zo koud.
Ik heb overlegd met iemand die voor de IVN vlinders telt en die zei inderdaad de vlinder toch maar daarheen te brengen en een plekje op het zuiden te zoeken. Beetje beschut en er maar het beste van hopen.
Maar later vanavond dacht ik ineens aan jouw blogs en ik dacht, ik schrijf je een e-mail. Misschien kun jij horen van de vlinder wat hij wil en wat hij nodig heeft dat wij nu doen? Het staat voor mij wel vast dat hij zo snel mogelijk uit die emmer moet, een vrij dier hoort niet in zo’n gevangenis.”

Nieuwsgierig als ik ben maak ik meteen contact. Ik krijg heel duidelijk door dat het dier naar buiten wil.
Hij zit in veel te bedompte lucht. Ik voel de moeizame ademhaling van het dier: hoog omdat hij niet dieper kan ademhalen en veel te weinig zuurstof. Het is mij duidelijk dat hij zo snel mogelijk naar buiten moet! Ik sputter nog wat over de kou enzo maar ik hoor: ‘Ik red me wel. Eerst naar buiten!’
Gelukkig zit de vrouw achter haar computer en binnen tien minuten krijg ik een mail terug dat ze de vlinder buiten heeft gezet. Pas op dat moment kan ik zelf ook weer vrij ademen. Poeh … dat leek maar net goed te gaan.