De steenmarter (2)

Aan de eigenaar van de pensionstalling vraag ik of ze de marter nog gehoord heeft de laatste tijd en krijg dit antwoord:
“Ik moet zeggen dat ik hem persoonlijk inderdaad de laatste tijd niet veel heb gehoord in de hal. En ik hoor ook niet van mijn andere gasten dat ze hem nog veel gehoord hebben. Op zich is het ook niet zo heel erg daar ik veel van mijn gasten juist leer met vreemde geluiden om te gaan; dat ze er zelf niet van schrikken en daarmee hun paarden niet zelf bang maken. Maar goed, er zijn ook een paar dames die heel bang door hem zijn geworden en een poos niet meer durfden te rijden!!”
Dat is dus een heel mooie ontwikkeling. Minder mooi is dat ze gisternacht wakker werd van geluid op zolder. Ik zal hem gaan vragen of hij het was.
De vrouw vervolgde haar mail: “Ik vind het inderdaad niet erg dat hij bij ons woont en zal ook niet vragen of hij weg gaat. Hij mag hier vrij wonen en leven. Ik zou het wel heel waarderen als hij mijn gasten niet laat schrikken en mijn spullen niet te veel kapot maakt. Dan zal ik de rijhal niet proberen af te sluiten voor hem zodat hij er lekker kan blijven wonen en rennen, want daar zat ik wel aan te denken. Dus dat kan je hem wel vertellen. En ik zal aan de dames vragen of ze hem nog horen en ze vertellen dat als ze de hal in komen ze dan even hem aanspreken (en aan het eind bedanken als hij stil is geweest).”
Wederzijds respect …
“Grappig, ik bedenk me dat hij me ook al eens met een les heeft geholpen. Dame was bang voor hem; haar paard was een keer erg geschrokken. Ik met die dame aan het vertellen wat ze wel en niet moest doen om met zo'n situatie om te gaan. En net toe ik alles goed had verteld, maakte hij bescheiden lawaai. De dame schrok eigenlijk niet meer heel erg en het paard al helemaal niet. Alweer een goede ervaring, en het was net alsof hij had mee gewerkt. En als ik met de beginners bezig ben en hij maakte lawaai was het ook net alsof hij door mijn praten inderdaad stopte en dan hoorde ik hem de hele les niet meer. Bedank hem maar van me, zonder te weten heb ik dus ook contact met hem, alleen 'op mijn manier', onbewust ...”
Ik denk dat er heel veel mensen zijn die op hun eigen manier met dieren en de natuur om hen heen communiceren. Dat kan respectvol, zoals hier, maar dat kan ook destructief, geen ruimte latend. De een geeft er woorden aan, de ander ervaart alleen.