Henkie is een begrip geworden. Verschillende mensen hebben zijn avonturen bij ons met belangstelling en ontroering gevolgd (zie daarvoor de verhalen van De jonge zwaluw in juli).
Vandaag besluit ik nog es contact te zoeken en te kijken hoe het hem vergaat.
Ik tref hem vliegend in de zon aan. Hij is vrolijk en vliegt steeds in mijn beeld.
‘Ik ken geen zorgen,’ antwoordt hij op mijn vraag hoe het met hem gaat. ‘Ik ben vrij, ik vlieg, ik zweef.’
Omdat wij het er nog vaak over hebben dat we het zo verbazingwekkend vinden dat een gierzwaluw maar blijft vliegen en vliegen vraag ik hem of hij me kan laten voelen hoe het vliegen voelt.
Ik merk meteen dat het hetzelfde is als ademen: je merkt het niet. Het kost hem in die zin dus geen inspanning.
‘Denk je nog wel eens aan ons?’ vraag ik.
‘Ik denk niet terug.’
‘Weet je het nog wel?’
‘Het was een goede tijd. Ik heb veel gezien. Meer dan in het nest.’
Hij laat zien dat hij een sterke vogel is. Nieuwsgierig en dapper. Hij vertelt dat hij ook in zijn schulp had kunnen kruipen. Dan zou hij het bij ons niet overleefd hebben.
‘Dus het is niet onze verdienste dat je nu nog leeft?’
‘Zonder mijn instelling was het jullie niet gelukt,’ vertelt hij.
‘Ben je er blij mee dat het zo gelopen is?’
‘Ja, daar op de grond was het niks.’ Hij laat zijn hulpeloosheid van toen zien en beseft dat het een afgelopen zaak zou zijn geweest als hij niet was opgepakt.
Ik vertel hem dat het voor ons een bijzondere ervaring was om zo voor hem te zorgen.
‘Dan dragen jullie mij ook als een sterretje mee in jullie hart,’ concludeert hij vrolijk.
Zie De jonge zwaluw (8) om de laatste opmerking te begrijpen: http://pratenmetvrijedieren.blogspot.com/2009/07/de-jonge-zwaluw-8.html
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten