De olifant

Iedere keer als ik een gesprek begin, is het voor mij afwachten hoe het gesprek zal verlopen. Al meerdere malen pakte mijn (onbewuste) verwachting anders uit. Zo ook bij de olifant.
Ik ga es lekker stevig in mijn stoel zitten, met het idee van: zó, nu gaat het gebeuren, zo’n groot dier!
De olifant bekijkt me kort en ik hoor: ‘Gaan we serieus doen? Ik maak liever plezier!’
Ik kan me snel herstellen en zeg dat er volgens mij met mij ook best wel plezier te maken is. Ik pas me wel aan, zeg ik hem maar kaats de bal ook meteen terug en vraag hoe hij plezier maakt.
Hij laat zijn bewegende slurf zien: hoe hij met water en zand spuit.
‘De uitbundigheid zit in de slurf,’ legt hij uit.
‘Wij staan stevig op onze poten (daarbij krijg ik het beeld van vier kolossale poten met een massief brok erop, waarmee hij doelt op het zware lijf dat de poten te dragen hebben; kennelijk is het zich zo laten zien zijn vorm van humor) maar de slurf is flexibel.’
Vervolgens laat hij zien dat ze veel lopen en dat ze ondertussen plezier maken.
‘Er is harmonie in de groep maar we maken veel geintjes. Vooral gein.’
Kennelijk val ik wat stil want hij vraagt: ‘Wat wil jij dan? Over serieuze dingen praten?’
Ik vertel dat ik wel vragen heb over zijn leefwijze enzo.
‘Daar heb ik helemaal geen zin in,’ antwoordt hij.
‘Nou, hoe maak je dan plezier als je in een rij door de savanne loopt?’
Hij laat zien dat een van de geintjes is om de ander aan de staart te pakken en dan ineens een rukje te geven.
‘De ander geeft het door. En zo krijg je een schakel van lolletjes,’ lacht hij.
‘Ben jij altijd de lolbroek?’ vraag ik hem.
‘Ik wel. Er zijn er die serieuzer zijn. Je hebt kennelijk de verkeerde getroffen om mee te willen praten.’
Hij zit er niet mee.
‘Is het goed als ik es terugkom?’ vraag ik hem. ‘Dan kun jij je voorbereiden op mij.’
‘Ik zal wel zien of ik dat dan wil!’ lacht hij vrolijk uitdagend.