Als ik contact maak met de giraffe neemt hij me helemaal op. O, o, daar gaan we weer, denk ik, ik ben weer aan de beurt.‘Ik ben nogal klein vergeleken met jou,’ merk ik op, in een poging het gesprek een kant op te sturen.
‘Nee, daar kijk ik niet naar. Ik doorgrond je. Ik wil weten waarom je wilt praten.’
Ik voel me een beetje in m’n nakie staan maar net als de bizon heeft hij gelijk als hij ook dingen van mij wil weten.
‘Wat zie je dan aan mij?’ vraag ik dapper.
‘Je bent geboeid. Hebt oprechte belangstelling. Bent nieuwsgierig. Je denkt plezier met ons te kunnen maken. En je haalt energie uit de gesprekken.’
Ik vind het geen gekke observatie en vertel de giraffe spontaan dat ik gisteren tegen zeven mensen heb verteld over deze communicatievorm. Het bijzondere was dat bijna al deze mensen er voor het eerst over hoorden en ondanks scepsis en nieuwigheid heel oprecht luisterden en vragen stelden.
‘Je durft over ons te vertellen. Je verloochent ons niet. Dat is goed,’ vertelt de giraffe.
‘We praten wel veel over mij,’ zeg ik, ‘maar niet over jou.’
‘Het is goed dat je jezelf onder de loep neemt. Je drijfveren achterhaalt. Je vraagt wat van ons. Wij mogen wat terugvragen.’
‘Wat is het terugvragen?’
‘Jou bekijken.’
Normaal gesproken kijkt hij alleen naar het uiterlijk van mensen en mensen kijken naar het uiterlijk van hem, vertelt hij.
‘Dat kan een doordringend kijken zijn,’ legt hij uit,’maar ze zien niet onze persoon. Wat nu gebeurt, is wisselwerking. Dan stroomt het heen en weer.’
Ik vraag wat hij ervan vindt.
‘Erg prettig. Gelijkwaardig. Binnen deze energie kunnen vragen gesteld worden. Jij ontvangt de antwoorden.’
(Voor de leesbaarheid deel ik het gesprek in tweeën)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten