De amazone (2)

Vandaag vertelt de vogel dat ze in bomen hoort. Ze laat me zien hoe het licht door de bladeren speelt en zelf zit ze daar tevreden haar veren te verzorgen.
De mensen van de vogelopvang waar ze nu zit, vermoeden dat ze illegaal geïmporteerd is. Bovenstaand beeld zou uit die periode kunnen stammen. Ze is nu nog in quarantaine en ik denk niet dat ze nu al in bomen zit.
Ze vertelt dat mensen haar niet kapot krijgen: ‘Ik hervind me.’
Onze eigen ara maakt op dit moment buiten lawaai en ik laat deze vogel zien hoe onze ara leeft.
‘Ik hoef het echt niet,’ stelt ze nogmaals vast.
Ik zeg haar dat ze in dat huis wel leuk reageerde op speelgoed.
‘Ik ben nieuwsgierig en vrolijk van aard. Dan ga je wel spelen,’ legt ze haar gedrag uit.
Dan vertel ik haar dat ze me had laten voelen hoe zo’n krijsbui voelt en ik weet nog wat voor rotgevoel dat in mijn hoofd gaf. Ik vraag of ze er iets over kan uitleggen.
‘Schuif ervoor en wegwezen!’ Ik weet meteen wat ze bedoelt als ze dat zo zegt: het voelde ook alsof er een metalen plaat door het midden van mijn hoofd ging. Het voorste deel was vaag, dat was waar de mensen zich bevonden. Het achterste deel, waar zij zich bevond, was één grote pijnlijke chaos.
‘Het schreeuwen is mijn redding geweest,’ stelt ze vast. ‘Ik moest wel duidelijk zijn.’
Ik vraag of ze zich zou hebben kunnen aanpassen.
‘Dan zou ik zó ver van mijn kern verwijderd zijn …’
Dan komen we tot een leuke conclusie: ik noem het schreeuwen onaangepast maar zij zou het onaangepast gevonden hebben als ze zich als een brave huispapegaai had gedragen.
‘Ik kon niet anders. Anders zou ik wegkwijnen, verpieteren.’
Ik vraag haar of ze iets aan ons, mensen, te zeggen heeft.
‘Ja. Bemoei je niet met iemands kern. Trek dat niet uit elkaar en naar je toe.’
Daarbij laat ze het beeld zien van een uitgerekte persoonlijkheid (als een lang stuk gummi) dat mensen naar zich toe willen trekken maar dat kapot gaat bij teveel trekken.
We nemen afscheid en de vogel laat zich weer tevreden zien: ontspannen haar verenpracht verzorgend.