De amazone (1)

Als ik contact maak met deze vogel, herkent ze me laat ze een opgewonden houding zien.
Ik vraag hoe het met haar gaat.
‘Ik ben blij!’ vertelt ze enthousiast.
Met deze amazone heb ik een aantal maanden geleden contact gehad omdat de mensen bij wie ze in huis was, helemaal gek werden van haar geschreeuw.
Het was het eerste dier dat ik huiswerk had meegegeven: Ik had haar de situatie in huis laten zien en hoe het zou zijn als ze weer terugging naar de vogelopvang. Ze kreeg een week de tijd om na te denken wat ze het liefste wilde.
Binnen de week kreeg ik een mail dat de mensen haar terug gingen brengen omdat ze inmiddels zelf het huis ontvlucht waren.
Deze vogel was doelbewust harder gaan krijsen om haar keus duidelijk te maken en dat vertelde ze me destijds ook.
Op dit moment zit ze weer in de vogelopvang en er is beloofd dat ze nooit meer in een huis geplaatst zal worden.
Ik vraag deze vogel (die liever geen naam meer heeft) wat ze van de communicatievorm met mij vond.
‘Ik ben blij dat ik wat te vertellen had. Als iets mij niet aanstaat, schreeuw ik.’
In de gesprekken destijds bleek al dat het hier gaat om een heel sterke vogel.
Het verhaal ging dat ze zeven jaar onder een doek in een kooi had geleefd. De mensen die haar uit de vogelopvang hadden meegenomen begrepen bij thuiskomst pas dat het dier zo enorm krijste. Ze hadden veel geduld maar na een aantal weken brak het zowel hen als de buren flink op.
De vogel liet mij weten dat die periode onder de doek haar niet klein had gekregen. Ze liet het beeld zien van 1/3 deel van haar dat onder de doek zat en 2/3 dat daar boven zweefde.