De vlo

Het zat al lang in de planning om contact te zoeken met een vlo. Maar omdat het contact met de teek zo’n bizar verloop had, zag ik wat tegen een vlo op.
Vandaag liep er een zo makkelijk grijpbaar over een van de katten dat ik er niet meer omheen kon. Het diertje moest eerst nog ruim een uur in een glas staan voor ik tijd voor hem had.
Meteen wordt me al duidelijk dat vlooien niet te vergelijken zijn met teken!
Het is een en al beweeglijkheid op het moment dat we contact krijgen.
Ik vertel hem dat ik hem van de kat heb gehaald en hoor meteen: ‘Hier vind ik het dus niet leuk, hè?!’ Hij doelt op het glas, met hem erin, dat ik in mijn hand heb.
Ik vraag hem hoe het komt dat ik denk dat hij intelligentie bezit. Dit in tegenstelling tot de teek die een heel laag bewustzijn had.
‘Wij zijn altijd op zoek naar het beste. Wij hebben veel vijanden: krabbende poten, water, graaiende vingers. Wij moeten wel snel zijn. Willen wij onszelf redden dan moeten we snel zijn.’
Hij vertelt dat ze een soort nomaden zijn en ik kan meteen begrijpen dat daar enige intelligentie voor vereist is.
Ik vertel hem dat het vervelende is dat ze zich zo snel vermenigvuldigen.
‘Ja, dat is ook een kracht van ons,’ antwoordt hij zelfbewust en zelfverzekerd.
‘Ik kan me niet voorstellen dat er iemand blij is met jullie,’ zeg ik.
Er valt een stilte.
‘Zo ver kijken we niet. We houden ons niet bezig met wie onze omgeving is.’
Ik vraag hem hoe ze reageren op gif, met in mijn achterhoofd onze zinloze strijd tegen de vlooien.
‘Dat houdt ons een tijdje bezig. Dan herstellen we ons,’ antwoordt hij.
Wij halen veel vlooien weg met onze vingers en dat beeld geef ik hem.
‘Daar heb ik dus een hekel aan! Dat geeft een hoop onrust.’
‘Maar wat móeten wij met jullie?’ vraag ik, een beetje wanhopig.
‘Niks.’
Het lijkt me dat we niet tot een compromis kunnen komen en deze vlo spaar ik: ik breng hem naar buiten. Maar om eerlijk te zijn had ik erg de neiging om hem fijn te knijpen en het zacht knakkende geluid te horen van wat wij als overwinning zien.